Nakon Prvog svetskog rata, stvaranjem Kraljevine SHS počinju migracije raznih stručnjaka, kadrova raznih profila za potrebe državnih služba, poput profesora, učitelja, bankara, advokata, radnika raznih struka ne samo prema Beogradu već i u druge delove Srbije. Preseljenja hrvatskih porodica po raznim naseljima Srbije provodila su i nadležna državna tela.
Na primer, osobe zaposlene u državnim službama (sudstvo, železnica, školstvo itd.) premeštane su prema potrebama države, a u nekim slučajevima i po kazni zbog političkog delovanja. Jedan deo studenata dolazi na studije u Beograd, gde neretlp i ostaje stalno nastanjen. O preciznom broju Hrvata u Srbiji toga doba ne možemo govoriti već samo o približnim procenama jer su popisom od januara 1921. godine Hrvati i Srbi svrstavani zajedno u kategoriju „Srbi ili Hrvati“. Za područje grada Beograda reč je o nešto više od 4.000 Hrvata, a za područje „severne Srbije“ (približan teritorij današnje centralne Srbije) koji je privlačio manje useljenika još 2.500 do 3.000 Hrvata. Taj je broj u međuratnom razdoblju rastao, napose u Beogradu. Broj katolika (Nemaca, Mađara, Slovenaca i dr.) bio je znatno veći, preko 37.000 u celoj Srbiji (uključujući Kosovo i Makedoniju), u Severnoj Srbiji preko 19.000, a u samom gradu Beogradu gotovo 10.000. Deset godina kasnije zbog administrativno-teritorijalnih promena i organizacije države u banovine teže je pratiti etničke i verske promene u stanovništvu Srbije. Popisom 1931. godine evidentirano je na području Moravske banovine (teritorijalno je pokrivala najveći deo današnje centralne Srbije) 11.000 katolika, u delovima Drinske i Dunavske banovine približno još toliki broj, dok je u Beogradu broj katolika narastao na 36.500. Znatan broj katolika činili su Hrvati, primerice u Beogradu i više od polovine, što je u visokoj korelaciji s ukupnim brojem Hrvata, ujedno i najbrojnijeg katoličkog naroda u tadašnjoj državi. Značajnija središta u koje su se naseljavali Hrvati bili su još Smederevo, Kraljevo, Kragujevac i Niš. U navedenim gradovima postojala je potreba za kvalificiranom radnom snagom zbog razvoja industrije, u Kragujevcu tvornice oružja, a u Kraljevu tvornice vazduhoplovstva.
Početkom aprila 1941. zatekao se velik broj Hrvata na području Srbije koji su se našli u neizvesnom položaju. Neki su se vratili u svoja mesta porekla, dok se manji deo odlučio za ostanak u okupiranoj Srbiji. Često su to bili slučajevi gde su osobe zasnovale porodice u nacionalno mešovitim brakovima. Pored opšte nesigurnosti i ratnog okruženja, deo Hrvata ostao je bez osobnih dokumenata i rešenog statusa. Za potrebe Hrvata na području Srbije bio je zadužen konzulat NDH u Beogradu. Predstavnici konzulata s konzulom Antom Nikšićem pokušali su popisati preostale Hrvate te zaštititi njihovu imovinu i interese. Zbog represije nad srpskim stanovništvom u NDH postojao je strah od mogućeg revanšizma te se postavljalo pitanje sigurnosti Hrvata na području Srbije. Stoga su hrvatske vlasti, preko svoga konzularnog predstavništva u Beogradu, upućivale pozive preostalim Hrvatima na povratak u domovinu.
